Żeby zrozumieć czym jest Dusza, musimy zrozumieć najważniejszą rzecz – Dusza nie jest nami, jest prezentem od Boga, danym nam przez niego na miliardy lat użytku.
To jest arcydzieło mistrzostwa we wszechświecie. Zbudowana z 30 rodzajów energii, które pozwalają jej być użyteczną dla istot z najwyższych wymiarów, najbardziej subtelnych, ale i najniżej wibracyjnych wymiarów. To jest możliwość korzystania z tej samej Duszy, dana każdej istocie we wszechświecie, obojętnie na jakim jest poziomie rozwoju. Ona jest zrobiona w ten sposób, żeby pomóc nam przejść rozwój ewolucyjny od najniższych poziomów wibracyjnych do najwyższych, używając przez cały czas tej samej Duszy.
Dusza posiada 40 poziomów komunikacyjnych, żeby móc się z nią komunikować, do nich podłącza się nasza świadomość. Zwykle jest od 2 do 20 takich połączeń. Im więcej korzystamy z Duszy, tym więcej połączeń z Nią mamy. Każdy poziom komunikacyjny pozwala Duszy komunikować się na innym poziomie i w inny sposób. Tylko jeden z tych poziomów ma ludzki głos, dlatego tak rzadko spotykamy ludzi, którzy słyszą swoją Duszę. Dusza potrzebuje wiele czasu korzystania z niej, żeby dotrzeć do tego poziomu, na którym potrafi z nami rozmawiać normalnym, ludzkim głosem. Jest to ciągły proces naszego rozwoju, naszego dostrajania się do Duszy.
Ona jest na stałe połączona z czakrą serca, nie przebywa w ciele fizycznym, ale w jednym z naszych ciał subtelnych. Na początku naszego życia przebywa w najbliższych warstwach, albo w najbliższych ciałach subtelnych. W czasie dorastania oddala się coraz bardziej, albo przechodzi przez różne ciała subtelne, w każdym doświadcza określonego sposobu wpływania na nas, albo zmiany naszego sposobu postrzegania rzeczywistości, dlatego zmieniamy się z czasem. Zmienia się nasz sposób myślenia, sposób postrzegania ludzi, rzeczywistości, siebie.
Dusza nie pobiera od nas energii, ma zewnętrzne źródło zasilania. Tym źródłem zasilania jest jedno z wielu źródeł. Dusza należy do Rodziny Dusz, które są zebrane i połączone w jedno źródło. Ma 4 połączenia ze źródłem, które są stałe i uzupełniają wszystkie potrzeby Duszy. Podróż ewolucyjna Duszy jest rozciągnięta na miliardy lat, bo taka jest długość jej życia.
Często powtarzam, że Dusza jest nam dana w prezencie na początku naszego wszechświata i do jego końca. Wszystkie Dusze rodzą się w tym samym momencie i umierają pod koniec. Jest niewiele Dusz, które mogą to przeżyć. To są Dusze wyjątkowe, które w czasie podróży przez nasz wszechświat, w czasie łączenia się z różnymi istotami, zebrały wyjątkowe, wspaniałe, doskonałe informacje, wynikające z wiedzy albo doświadczenia. One wzbogacają mądrość wszechświata. Takie Dusze mogą przetrwać i zwykle jest ich około 10%. Po każdym cyklu umierania i odradzania wszechświata (takich cykli było już 9, my żyjemy w dziewiątym) część Dusz przetrwa.
Pierwsze Dusze powstały w trzecim cyklu wszechświata, to znaczy, że wszechświat potrzebował ogromnej ilości czasu, żeby dorosnąć do stworzenia pierwszej Duszy, można powiedzieć pierwszego modelu, wzorca. Od tamtego momentu Dusze powstają masowo. Każdy człowiek jest domem dla Duszy, przebywając w naszych ciałach subtelnych, czuje się bezpieczna. Problem zaczyna się wtedy, kiedy ciała subtelne, z powodu określonych zmian w naszym życiu, przede wszystkim emocjonalnych, zaczynają być nieodpowiednim dla niej środowiskiem. Taka sytuacja powstaje z powodu zanieczyszczenia naszego ciała subtelnego nisko wibracyjnymi energiami gniewu, dumy, zazdrości, głupoty, pożądania i strachu. Im więcej jest tych emocji, tym bardziej negatywne stają się warunki dla przebywania Duszy. Kiedy tych emocji jest zbyt dużo, zmuszają Ją do wychodzenia poza ciała subtelne. Dusza wychodząc poza nie, staje się łatwym łupem, traci ochronę. Wtedy zachodzi możliwość, że może być porwana przez różne istoty, dla których jest ogromną wartością, może być ściągana do niższych warstw astralnych. Kiedy tak się dzieje, powoli traci połączenie ze swoim źródłem. Im niżej schodzi, tym mniej połączeń zostaje. Wtedy powstaje głód energetyczny, który powoduje cierpienie i otępienie emocjonalne Duszy. Zaczyna wpadać w letarg, tym silniejszy, im dalej od nas się znajduje.
Dusza nie może umrzeć, jej życie jest ograniczone jedynie długością naszego wszechświata. Jednak jakość jej życia i jakość informacji, które zbiera, zależą od tego, w jakich relacjach z nami żyje. Każda Dusza ma swoją osobowość, swoją historię, którą mogłaby nam odpowiedzieć. Ta historia trwa czasami od wielu miliardów lat i wielu wszechświatów. Dlatego Dusze niektórych ludzi są unikalne, bo zebrały wiedzę, mądrość i wspomnienia z wielu poprzednich wszechświatów, w których istniały.
