W książkach Aleksandra Deyeva, takich jak „Cywilizacja Dusz” i „Tęsknota Dusz”, często pojawia się koncepcja duchowej struktury, w której każda Dusza stanowi fundamentalny element większej całości — czyli ciała Boga. Można to rozumieć jako metafizyczny model, w którym Dusze nie istnieją oddzielnie, lecz są nierozerwalnie połączone w wielkiej sieci świadomości, odzwierciedlającej nieskończoność i jedność boskiego źródła.
Stwierdzenie, że „za każdą Duszą jest komórka ciała Boga”, podkreśla nie tylko naszą przynależność do czegoś większego, ale i aktywną rolę, jaką odgrywa każda Dusza w tej boskiej strukturze. W kontekście Deyeva, Dusza nie jest tylko biernym bytem — jest świadomą komórką w „ciele” Boga, pełniącą określoną funkcję i uczestniczącą w boskim planie rozwoju. To zrozumienie można przyrównać do struktury komórkowej organizmu ludzkiego, gdzie każda komórka posiada swoje miejsce i rolę, współdziałając z innymi dla harmonii i równowagi całego organizmu.
Deyev podkreśla, że ludzka świadomość, aby się rozwijać, musi nie tylko zbliżyć się do swojej Duszy, ale i uznać swoją rolę jako fragmentu uniwersalnego „ciała”. W praktyce oznacza to nieustanną pracę nad wznoszeniem własnej świadomości ku zjednoczeniu z Duszą, która jest ostatecznie komórką Boga. Dzięki temu człowiek zyskuje głębsze zrozumienie sensu życia oraz swojej duchowej misji. To właśnie harmonijne połączenie wszystkich Dusz, jak komórek, tworzy większą całość, której rozwój jest jednocześnie rozwojem ludzkości i całej boskiej struktury.
W myśl tej filozofii każda Dusza, działając świadomie, może aktywnie przyczyniać się do rozwoju tej boskiej struktury, realizując swoją rolę i współtworząc coś znacznie większego, niż można pojąć indywidualnie.
