Dusza jest zarówno celem, jak i drogą – naszą przewodniczką w tej podróży przez życie i jednocześnie tym, do czego dążymy, by w pełni ją zrozumieć i odkryć jej głębię. Jest istotą, która przekracza granice czasu – dla niej przeszłość i przyszłość nie istnieją, liczy się jedynie wieczna teraźniejszość. To właśnie w niej, w tej chwili obecnej, możemy poczuć jej obecność i wibrację. Jednak to my, ludzie, wypełniamy naszą teraźniejszość bólem przeszłości lub lękiem przed przyszłością, przez co oddalamy się od jej cichego głosu.
Skupienie na teraźniejszości to klucz, który otwiera bramę do spotkania z Duszą. W pełni przeżywana chwila, akceptacja siebie i swojego życia to dary, których Dusza pragnie od nas najbardziej. To poprzez radość i wdzięczność możemy dotknąć jej nieskończonej natury i poczuć jej bliskość.
Dusza jest boskim skarbem, który wszyscy otrzymaliśmy, ale którego często nie zauważamy. Próbujemy wypełniać nasze życie materialnymi dążeniami, poszukiwaniem zewnętrznego sensu, a zapominamy, że nosimy w sobie największy dar – swoją nieśmiertelną istotę, która jest nie tylko naszym źródłem, ale i odbiciem całego Wszechświata.
W procesie poznawania Duszy zaczynamy dostrzegać, że jest ona również pomostem między naszą indywidualną świadomością, a kosmiczną świadomością. Każda chwila spędzona na dotykaniu jej głębi jest jak wkład w jej nieskończoną podróż. Nasze doświadczenia, wybory i intencje pozostawiają w niej świadomy ślad, który zbliża ją do większego planu stworzenia – ewolucji duchowej całego Wszechświata.
Dusza nie tylko odbiera nasze emocje i decyzje, ale także gromadzi je jako część swojej podróży. To, co dla nas wydaje się codziennością, dla niej jest drogocenną lekcją. Jej jakość, wibracje, a nawet blizny i rany, które powstają na jej subtelnym ciele, są odzwierciedleniem naszych działań i postaw wobec siebie oraz innych.
Odpowiedzialność za stan Duszy to kluczowy aspekt tej relacji. Dusza, będąc częścią Boskiej świadomości, nie osądza, lecz czeka na naszą gotowość, by ją zauważyć, zrozumieć i wypełnić światłem miłości. Każdy akt akceptacji siebie, każda chwila spokoju i wdzięczności podnosi jej wibracje i pozwala jej połączyć się z kosmiczną świadomością.
Żyjemy z darem, którego nie doceniamy. Dusza jest nie tylko naszym duchowym sercem, ale także narządem energetycznym, psychicznym i emocjonalnym, który wymaga troski, uwagi i miłości. Kiedy zaczynamy odczuwać jej obecność, odkrywamy, że nasza indywidualna świadomość jest częścią większej całości, a nasza osobista podróż ma znaczenie dla całego kosmosu.
Ostatecznie to właśnie Dusza jest naszym przewodnikiem do pełnego połączenia z kosmiczną świadomością – procesem, który trwa całe nasze życie i prowadzi nas do uświadomienia sobie Boskiego planu ewolucji duchowej Wszechświata.
Aleksander Deyev
